[English below]
Zbliża się rocznica naszego najgorszego dnia w życiu – 15 lutego 2016 roku. Wtedy to straciliśmy całą naszą nadzieję, wszystkie marzenia rozpadły się w proch. Dostaliśmy diagnozę: Inga jest chora na rdzeniowy zanik mięśni (SMA) – okrutną, postępującą chorobę. Nie ma chyba na świecie nic gorszego niż choroba ukochanego dziecka. Jednak los ukarał nas jeszcze bardziej, bo zesłał chorobę nieuleczalną. Jakby tak można było wymazać ten dzień z pamięci, te wszystkie łzy, krzyk rozpaczy, niezgody, aż wreszcie niemy krzyk z braku sił i wyczerpania. Nienawidzę tej choroby każdego dnia coraz bardziej, obserwując jak Inga staje się słabsza. Nikomu nie życzę takiego dnia. Jednak dla Ingi mogłabym przeżyć to jeszcze raz. Jak wiele bym dała, żeby ten dzień nie wydarzył się rok temu, ale dopiero był przed nami. Mielibyśmy rok w zapasie. Rok nieutraconych mięśni. Inga jeszcze by stała i chodziła (tak jak rok temu), a my wiedzielibyśmy, że w USA jest już oficjalne leczenie, a w Europie też będzie za rok, może dwa…
Niestety o chodzeniu Ingi prawie już zapomnieliśmy. Teraz Maleńka coraz lepiej radzi sobie na wózku inwalidzkim. Dla nas to smutny widok, ale dla niej to wolność, niezależność i najważniejsze – prędkość. Wreszcie może uciekać przed bratem 
😉
________________________________
It is almost the anniversary of our worst day in our lifes -15 February 2016. That’s the day when we lost our hope, our dreams crumbled into dust. We got the diagnosis: Inga is affected with spinal muscular atrophy (SMA) – a cruel and progressive disease. We don’t think there’s
anything worse in the world than the disease of beloved child. But fate punished us even more because it sent an incurable disease. If we could only erase somehow this day from our memory, all those tears, screaming, voice of discord, until finally the silent cry of exhaustion and lack of strength. We hate this disease more and more every day, watching Inga becomes weaker and weaker. We don’t wish that kind of day to anyone. However, we could survive it for Inga again. How much would we give this day never happened. Or happen at least this year. We would known then that there is an official therapy approved in United States and will be in Europe next year, maybe in two…
Unfortunately we’ve almost forgotten about Inga’s walking. Now our „Misia” gets better deals with a wheelchair. For us it is a sad sight, but for her it’s freedom, independence, and most importantly – speed. Finally she can “run” from her brother
